یاهو
چشم برهم میزنی و می بینی سال های زیادی از عمرت گذشته است. یک دفعه به خودت میایی و میگویی راستی چه در کوله بارم دارم؟ آیا توانسته ام آن طور که باید زندگی کنم و توشه آخرتم راجمع کنم.
و من...قدم بر جای پای پدر گذاشتم...با همان عشق با همان علاقه...اما با فضایی شاید متفاوت. و حالا که چندسالی توفیق خدمتگزاری به خلق خدا را دارم از خود می پرسم: سمانه آیا توشه ای برای آخرت جمع کرده ای؟آیا توانسته ای مانند پدر باشی؟؟؟؟؟
